Welkom bij eBookOverleaf. Deze site streeft ernaar om eBook-kopers én kopers van “papieren” boeken een compacte recensie te geven van het boek waarvoor zij belangstelling hebben.
In opspraak
Krich, Rochelle – In opspraak
Lisa Brockman is stafarts in een prestigieuze vruchtbaarheidskliniek in LA. De clientèle van de kliniek zijn veelal rijke, wanhopige vrouwen die er alles voor over hebben om zwanger te worden.
Lisa is trots op haar werk, maar als er berichten in de media verschijnen, dat de kliniek rommelt met eicellen en niet scherp heeft of vrouwen hun eigen eicellen teruggeplaatst krijgen, is haar medische carrière in gevaar. Ook wordt, vrijwel gelijktijdig, op mysterieuze wijze haar verloofde dr. Matthew Gordon vermist én wordt Chelsea Wright, een jonge eiceldonor vermoord. Lisa’s leven veranderd totaal.
Terwijl John Barone, rechercheur moordzaken van de LAPD, het eventuele verband tussen de moord op Chelsea en de verdwijning van Matthew onderzoekt, start Lisa – onzeker over haar gevoelens voor Matthew en verward over haar verlangen terug te keren naar haar orthodox Joodse roots – een eigen wanhopige zoektocht.
Geconfronteerd met fraude, wangedrag en verduistering, ontdekt ze stap voor stap, de hebzucht, het bedrog en de doofpotaffaires onder de dekmantel van één van ’s werelds meest succesvolle vruchtbaarheidsklinieken. Terwijl ze de schokkende waarheid achter de duistere geheimen van de kliniek ontrafeld, blijkt Lisa niemand te kunnen vertrouwen. Achter de façade van wetenschap, collegialiteit en vriendschap is immers ook een niets ontziende moordenaar met een verwrongen geest verborgen.
Zelfs Sam, een collega, die haar steeds behulpzaam is, probeert haar te beschermen en ze al vanaf haar jeugd kent, bekijkt ze met toenemend wantrouwen.
‘In opspraak’ is een vrij neutrale titel voor een interessant en spannend boek, maar wie een snelle “who did it” thriller verwacht komt bedrogen uit. Vakkundig pakt Rochelle Krich, de toch vaak controversiële vruchtbaarheidsprocedures – met alles wat daaromheen speelt – aan, zonder te verzanden in een taai en onnavolgbaar plot. Daarbij komt dat zij met de roerige vruchtbaarheidskliniek als achtergrond, op knappe wijze de wetenschap van het leven, tegenover de brute realiteit van de dood plaatst.
Tijl
Kehlmann, Daniel – Tijl
Daniel Kehlmann heeft er een prachtig verhaal van gemaakt. Pure fictie in een geraffineerde verwevenheid met historische feiten. Hilarisch en leesbaar. Hij zaait net als Tijl verwarring, speelt met de waarheid. Niets is waar behalve de grappen.
Kehlmann beschrijft magische momenten; een onbeschilderd stuk schilderdoek bijvoorbeeld wordt als topstuk gepresenteerd. Tijl krijgt het voor elkaar dat niemand dat durft te zeggen want volgens Tijl “kunnen alleen waarachtige mensen zien”. Kehlmann weet met Tijl onzin geloofwaardig te maken.
In het vroegmoderne Europa van de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) begint het rationele denken vorm te krijgen. Magisch denken en bijgeloof zijn standaard, wijd verspreid en worden uiterst serieus genomen. Het levert anekdotes op waarvan de lezer gaat (glim)lachen. Drakenbloed bijvoorbeeld is een ingrediënt voor een medicijn tegen de pest. Het kenmerk van echte draken is echter dat ze zich nooit laten zien.
De opvoeding van de jonge Tijl moet traumatisch voor de jongen geweest zijn. Door de beschrijving van zijn jeugdjaren leer je de volwassen Tijl kennen. Eenmaal volwassen verbergt Tijl zich achter maskers. De dood van zijn vader is het grote keerpunt. Godsdienstwaanzinnige jezuïeten veroordelen de vader tot de doodstraf. De man was tijdens zijn leven zo arm dat hij voor het galgenmaal wel wilde sterven. Tijl vlucht met Nele, de dochter van de bakker. Ze zwerven door een onrustige, arme wereld vol soldaten en mensen op de vlucht. Tijl heeft de gave van het woord, is charmant, heeft charisma en weet te manipuleren. In het openingsverhaal weet hij de menigte zo ver te krijgen dat ze allemaal de rechterschoen uittrekken en naar hem gooien. Hij brengt plezier, neemt alles en iedereen op de hak, danst, maakt muziek en is meester van het slappe koord. Bovenal heeft hij het vermogen op de juiste momenten weg te komen. Tijl is een overlevingskunstenaar met humor als strategie.
De reiziger
Boschwitz, Ulrich Alexander – De reiziger
Ulrich Boschwitz schrijft deze roman in 1938 over het ‘gewone’ dagelijkse leven in de aanloop naar de Kristallnacht. Vol ongeloof wachten de joden af: het kan gewoon niet waar zijn wat er lijkt te gaan gebeuren.
Otto Silbermann, de hoofdpersoon, is niet meer veilig. Scheldpartijen en intimidaties maakt hij dagelijks mee. De meest gruwelijke verhalen worden onderling verteld. Er wordt gesproken over concentratiekampen. (De kampen zijn dus al in 1938[!] bekend) Silberman besluit te vluchten, hij weet zijn huis – weliswaar voor een fractie van de waarde – te verkopen. Ternauwernood kan hij de pogroms ontlopen en vertrekt met een tas vol geld in de overtuiging dat hij wel weg kan komen. Zijn niet-Joodse vrouw vindt onderdak bij haar broer, een nazi-sympathisant. Zoon Eduard verblijft in Parijs.
Om te voorkomen dat hij opgepakt wordt of erger, probeert hij onzichtbaar te blijven. Hij is constant onderweg, leeft op perrons en in treinen. Zijn leven staat constant onder hoogspanning. Om zichzelf te redden, ontwijkt hij lotgenoten; brengt de Hitlergroet en babbelt hij met nazi’s. Joden vervloekt hij, zij brachten hem in deze situatie. Juist dit soort onbegrijpelijk gedrag maakt hem geloofwaardig. Hij heeft gesprekken met medereizigers die de werkelijkheid van vlak voor de oorlog zichtbaar maken. Twijfels, paniek en wurgende angsten vullen zijn dagen. Aan de grens wordt hij tegengehouden, de douaniers zijn niet om te kopen. Hij kan geen kant op. Alles wordt hem ontnomen. Op een gegeven moment wordt zijn geld gestolen. Murw geslagen doet hij aangifte bij de politie. Daar komt hij onbedoeld uit de kast als Jood. Silbermann stort compleet in, gelooft niet eens meer dat hij bestaat, twijfelt of hij leeft. Hij wordt opgesloten in een inrichting.
Vluchten voor de waanzin in de samenleving; om gek van te worden. Een uiterst actueel boek.
Het aandenken
Gerritsen, Tess – Het aandenken
Een onbekende, zoals het zich laat aanzien, Egyptische mummie wordt door de museumstaf in het depot van het Crispin Museum in Boston gevonden. De mummie is goed geconserveerd en verkeert in uitstekende staat.
Mummies zijn voor een museum dat veel Egyptische kunst herbergt niet vreemd; een onbekende mummie vinden in het eigen depot is opzienbarend en vooral vreemd. Als museum zou ik toch op zijn minst mijn wenkbrauwen fronsen. De ontdekking wordt niettemin groots gepresenteerd. Onder het oog van de camera’s wordt er notabene een CT-scan gedaan.
Patholoog-anatoom Maura Isles treft een kogel in het been van de mummie aan. Meteen staat vast dat het niet om een mummie uit een Egyptische dynastie gaat. Het uitstekend gemummificeerde lichaam blijkt uiteindelijk van een verdwenen vrouw te zijn. Rechercheur Jane Rizzoli wordt op de zaak gezet. Zoekend in het museum worden er meer menselijke resten gevonden. Er lijkt een psychopaat in het museum aan het werk te zijn. Rizzoli stelt vast dat de stoffelijke overschotten allemaal een link hebben met de in het museum werkende archeologe dr. Josephine Pulcillo.
De archeologe is de spil van het museum. Natuurlijk wordt zij gehoord als verdachte. Tegelijkertijd zijn er aanwijzingen dat Josephine het volgende slachtoffer zou kunnen gaan worden.
‘Het aandenken’ is een heel leesbaar verhaal zonder pretenties. Je zit meteen in het verhaal, weet meteen dat er iets niet klopt en je weet in welke richting de ontknoping gaat komen. De voorspelbaarheid is mijn grootste kritiekpunt.
Het is jammer dat het verhaal zo voor de hand ligt. Ik wil op het verkeerde been gezet worden met plotwendingen die ik niet zag aankomen maar wel heel logisch zijn. Ik wil niet bij de hand meegenomen worden, ik wil uitgedaagd worden de zaak op te lossen voordat Rizzoli dat doet.
Achterland
Obreht, Téa – Achterland
Téa Obreht laat twee langzaam uitgesponnen verhalen bij elkaar komen in een toch nog onverwachte ontknoping. Het duurt lang voor het zover is, de lezer zal op een gegeven moment hunkeren naar die loeihete dag in 1893 waar Nora en Lurie elkaar treffen.
Het verhaal van Nora Lark speelt in Arizona. De boerderij ligt afgelegen. Het is droog en heet. De echtgenoot van Nora is water gaan halen maar komt maar niet terug. De sheriff vindt geen spoor. De twee oudste zoons geloven de in hun ogen onbetrouwbare sheriff niet. Ze trekken hun eigen plan en verdwijnen. Nora wacht op wat er komen gaat met grootmoeder, zoon Toby en Josie die als achternichtje is opgenomen in het gezin. Het is voor Nora duidelijk: een foute inschatting toentertijd, heeft consequenties in het heden, hoe logisch de beslissing toen ook was.
Toby heeft een mysterieus groot beest gezien maar wordt niet geloofd. De waterton is door onverklaarbare oorzaak omgevallen en het laatste restje water is weg. Dorst kwelt. Dan komt er weer bezoek. Obreht laat de lezer voelen hoe wreed het is om op alle mogelijke manieren in de steek gelaten te worden. Om gek van te worden.
Lurie groeit op voor galg en rad. Er staat op een gegeven moment een beloning op zijn hoofd. Lurie wordt niet alleen door de sheriff achtervolgd maar ook door geesten uit het verleden. Die geesten dringen zich op, eisen hem op.
Hij weet ternauwernood uit handen van het gezag te blijven. Uiteindelijk sluit hij zich aan bij een groep kamelendrijvers totdat hij wordt gedwongen de groep te verlaten. Hij vlucht op zijn kameel. Prachtig hoe Obreht de kameel en de man heel geloofwaardig laat samensmelten tot een twee-eenheid. En op het moment dat er eindelijk rust lijkt te zijn…
Normale mensen
Rooney, Sally – Normale mensen
Connel en Marianne zijn twee jonge mensen in eenzelfde stad op eenzelfde school. Hij is populair, zij niet. Bij hem thuis moeten de eindjes aan elkaar geknoopt worden, bij haar is er overvloed. Moeder en zoon gaan liefdevol met elkaar om. Het wordt beetje bij beetje in het verhaal duidelijk waar de kilte bij haar thuis vandaan komt.
Zijn moeder maakt bij Marianne thuis schoon. Hij haalt en brengt haar en wacht ondertussen in de keuken. Daar zoenen Connel en Marianne voor het eerst. Ze krijgen een relatie. De relatie blijft voor de buitenwereld verborgen. Ik begrijp dit niet.
Zowel Marianne als Connel gaan na het examen naar het Trinity College in Dublin. De rollen zijn nu omgedraaid: nu is Marianne populair en hoort Connol er niet bij. Ze zien elkaar tijden niet en leven hun eigen leven. Als ze elkaar weer tegenkomen, voelen beiden de diepe band die nog steeds aanwezig is. Hoe het afloopt blijft gelukkig onduidelijk en dat is maar goed ook. Dat geeft de lezer ruimte.
Het is knap dat Rooney de bijzondere band tussen de twee zo tastbaar weet te maken. Ze maakt van de lezer de alleswetende. Het lijkt een truc van Rooney, zo palmt ze de lezer in. Je voelt de liefde, je beleeft de individuele eenzaamheid en kwetsbaarheid. Je maakt de worsteling van beide kanten mee. Je leert zowel Connel als Marianne beter kennen dan de twee elkaar. De emoties slepen je mee en dwingen je door te lezen. Tegelijk klopt er iets fundamenteels niet. Beide jonge mensen zijn zich zeer bewust van hun eigen gevoelens en verlangens. Zowel Marianne als Connel kunnen zich prima uiten in woorden, maar bespreken hun diepere gedachten en gevoelens niet met elkaar. Ik begrijp dat niet.
